تاریخجه تشکیل و تأسیس نشریه حقوق زنان
موضوع حقوق زنان یکی از دغدغه‌های دوران کودکی‌ام بود. از همان دوران، مشاهداتم مرا به سمت و سوی ارتباط با افراد و نشستن پای صحبت مردم بخصوص زنان کشاند. به مرور دریافتم که مادران، خواهران، همسران و دختران هرکدام دارای آمال و آرزوهایی هستند که زیرساخت برآوردن آنها فراهم نیست و تلاش آنان به جهت نبود امکانات، عملی سخت و گاه دور از انتظار است. این مهمترین دریافت من در دوران کودکی و جوانی بود. شخصا نیز دچار معضلات مشابهی بودم، وقتی شما را در 5 سالگی بجای 7 سالگی به دبستان می‌فرستند و دو سال زودتر باید الفبا یاد بگیری و یا در مدرسه همکلاسی‌های از تو بزرگتر به علت نداشتن زرنگی‌های کودکی تو را به چالش می‌کشیدند و بطور مثال وقتی می‌خواستم از پله‌های مدرسه به کلاس طبقه بالا بروم، روپوشم را به روپوش شاگرد دیگری گره می‌زدند و موجب سقوط من و دیگر همکلاسی‌ام از پله ها می‌شدند. آن زمان کلماتی مثل آزار و اذیت ، واژهایی روزمره و معمولی بود. تنها چند صباحی است که در عصر امروز این واژه ها در کنار انواع و اقسام اعمال خشونت بار و آزاردهنده، دیگر آنچنان معمولی به نظر نمی‌آیند.
در این میان، خانواده‌ام علیرغم داشتن ضوابط و دیسپلین خاص آن دوران، آداب و رسوم محلی و تدین سنتی، محافظم بودند و خواهران و برادرانم به تحصیل من بسیار مقید. به علایقم اهمیت می‌دادند و هنگام پذیرش در کنکور سال 1353 مرا در دانشگاه تهران ثبت نام کردند. عاشق رشته حقوق بودم و این همان گمشده‌ای بود که در کودکی به کسب علم آن علاقمند. آن زمان گاه 18 ساعت درس می‌خواندم تا در این رشته موفق شوم. از اینجا به بعد بود که دغدغه کمک به کم کردن درد مشترک زنان، راهنمای پیش روی من شد و مشاوره حقوقی مشی ارتباطات من با زنان کشورم.
این بخش از زندگی من و تاریخ کشورمان ریشه‌های ناگفته‌ی بسیار دارد، اما عاقبت آن داستان برای من ، انتخاب انجام مشاوره حقوقی و در ادامه روزنامه‌نگاری شد. رفتن به سوی نشر و تهیه خبر و گزارشهای حقوقی از سال 1360 در مجله زن‌روز شروع شد. پس از 15 سال کار در سمت‌های خبرنگار حقوقی، مشاور حقوقی و در نهایت مدیر مسئولی مجله زن روز. خروجم از مجله زن روز به سال 1375 بر می‌گردد. 15 سال حضور در جمع یاران و همکاران خوبم منجر به ادامه فعالیتم با تأسیس مجله حقوق‌زنان شد. در فاصله خروج از نشریه سابق تا شروع مجله حقوق‌زنان، به ترمیم جسم و روانم پرداختم تا مجدد بتوانم در خدمت زنان باشم ، البته در حد وسع!
* *
در سال 1377 اولین نسخه جقوق زنان منتشر شد. قرار بود نشریه ماهانه منتشر شود ولی به دلایل عدیده امکان انتشار منظم ماهانه فراهم نشد. مضافا آن که مسائل و مشکلات جامعه زنان در مراکز دیگری انتظارم را می‌کشید، لذا تأخیر در انتشار مجله به دلیل حجم کار حقوقی در موضوع زنان بود. ترتیب مجله با مشکل مواجه می‌شد اما نمی‌توانستم از رسانه کناره بگیرم. زیرا تنها وسیله آگاهی و آموزشی زنان در کشور از طریق رسانه عملی بود. امکان دارد که راهکارهایی دیگری هم وجود می‌داشت اما من به آن واقف نبودم. امکانات مادی نیز برای همه افرادی که بدون پشتوانه مالی و تشکیلات – فقط بخاطر علاقه- فعالیت می‌کنند، میسر نیست. علت توقف بسیاری از نشریات نیز چنین است. امروز با آمدن رسانه‌های مجازی، راه دستیابی به اطلاعات هموارتر شده است اما نقد و بررسی عمیق مباحث زنان – علیرغم بی‌علاقگی عمومی به مطالعه مکتوب – از راه نشر و چاپ قابل قبول‌تر است و می‌توان مدعی شد که زیان کمتری هم دارد. لذا انتشار نشریه حقوق زنان با فراز و فرودهای زیادی مواجه بود. بررسی طرحها و لوایح با موضوع زنان و کودکان و آموزش حقوق به زنان، در زمره اقدامات جانبی من بود. در این فاصله دو بار انتشار نشریه متوقف شد ولی مجدد درخواست انتشار دادم. در انتها نیز نشریه به صورت فصلنامه در دسترس مخاطب قرار گرفت. به این امید که استمرار یابد.
نشریه حقوق زنان در گروه اجتماعی و فرهنگی قرار دارد اما تم اصلی آن نگاه به حقوق مدنی و بشر است. زیرا دغدغه اصلی این گروه توجه به احقاق حق، توسعه و آینده‌نگری حول محور زنان است. در واقع سرتیترهای نشریه عبارتنداز: سرمقاله که خط مشی سردبیر است و سایر عناوین عبارتند از: زنان و فرهنگ، زنان و جامعه، زنان و اقتصاد، زنان و قانون، زنان و سلامت و زنان و اخبار. محورهای فوق توسط هیات تحریریه با تخصص‌های مربوطه تدوین می‌شود و علاقمندی آنان به زنان و خانواده منجر به رشد مطالب و منابع نشریه شده است. این نشریه تاکنون در 39 شماره منتشر شده است.
